اعتیاد به شرط بندی در میان ورزشکاران حرفه ای

زیاده روی در شرط بندی بر روی پیش بینی نتایج مسابقات ورزشی به موضوعی فراگیر تبدیل شده و حتی به میان افرادی که به ورزش حرفه ای می پردازند نیز سرایت کرده است.

زیاده روی در انواع انواع بازی های کازینویی و قماربازی می تواند صدمات جبران ناپذیری به همراه داشته باشد، این موضوع گاهی حتی در بین افرادی که به شرط بندی ورزشی علاقمند هستند رایج تر است. نکته مهم درباره زیاده روی در شرط ‌بندی که اغلب به آن اعتیاد پنهان نیز گفته می شود، برخلاف سایر انواع اعتیادهای شناخته شده تر مانند سوء مصرف الکل یا استعمال مواد مخدر، آن است که اثر واضحی بر روی بدن شخص ندارد و به همین علت نیز تشخیص آن دشوارتر و پنهان کردن آن آسان ‌تر است.

قماربازی و شرط بندی در ورزش، منحصر به فرد یا گروه خاصی از افراد نیست و در سراسر دنیا میان قشرهای گوناگون جامعه اشخاص علاقمند به این پدیده در حال شرط بندی هستند. با اینحال، نتایج برخی تحقیقات که در ادامه این نوشته آمده است بر این باور دارد که ورزشکاران حرفه ای بیشتر از افراد عادی در معرض زیاده روی و اعتیاد به شرط بندی قرار دارند.

پیشتر نیز در مجله لیلاج به مطالب اینچنینی پرداخته ایم، آگاهی نسبت به اصول شرط بندی و قماربازی مسئولانه در کنار درک بهتر میزان گستردگی علاقه به شرط بندی و انواع قمار در میان اقشار مختلف جامعه گامی موثر در شناخته و مواجه صحیح با این پدیده است. در همین رابطه مطالعه مطالب زیر نیز به شما پیشنهاد می گردد:

• چهار بازیکن فوتبال با حواشی اعتیاد به شرط بندی و قمار
• رانندگان اتومبیلرانی فرمول یک که پوکرباز هستند!

در ادامه این نوشته همراه باشید و در صورت تمایل تجربه خود در این زمینه را در بخش پایانی نوشته و بصورت دیدگاه با سایرین به اشتراک بگذارید.

نتایج تحقیقات: ورزشکاران حرفه ای بیشتر در معرض اعتیاد به شرط بندی قرار دارند!

در یک پژوهش که توسط مجله علمی نیچر صورت گرفته است، نتایج نشان می ‌دهد که مشکل شرط‌ بندی در بین ورزشکاران حرفه‌ ای در قیاس با مردم عادی دو برابر بیشتر است. عنوان پژوهش صورت گرفته: شاخص‌ های پیش‌بینی‌ رفتار نامطلوب در شرط‌ بندی بین ورزشکاران حرفه ای (Predictors of adverse gambling behaviours amongst elite athletes) است و جامعه هدف آن بازیکنان غیرحرفه ‌ای اتحادیه ورزشکاران ایرلند است.

پیشتر، مطالعه دیگری که در سال ۲۰۱۶ صورت پذیرفت و در اروپا انجام شد نشان می ‌داد میزان شرط‌ بندی در ورزشکاران حرفه ‌ای به طور قابل ملاحظه ای افزایش یافته است. همچنین نتایج یک نظرسنجی دیگر در سال ۲۰۱۴ نشان داد که شرط ‌بندی در میان مردانی که بصورت حرفه ای به ورزش فوتبال مشغول هستند و نیز بازیکنان کریکت سه برابر بیشتر از مردان جوان و عادی جامعه می باشد.

ترکیبی جادویی و البته خطرناک از اوقات فراغت طولانی مدت و یا کم حوصلگی در زمان بیکاری در کنار درآمد بالا در افرادی که میل شدید به برنده شدن به هر قیمتی دارند، می ‌تواند بستری ایده‌ آل برای رشد رفتارهای اعتیادآور باشد.

اعتیاد به شرط بندی

یکی از نویسندگان مقاله منتشر شده در نیچر “Nature” به نام کایران موری، می‌گوید: «برخی از بازیکنانی که با آنها مصاحبه کردیم، معتقد بودند شخصیت یک ورزشکار حرفه ‌ای است که احتمال شرط ‌بندی را افزایش می ‌دهد. زیرا این ورزشکاران اساسا شیفته رقابت هستند و شرط‌ بندی با هم تیمی ‌ها هیجانش را برای آنها بالاتر خواهد برد. اما اگر فرهنگ شرط ‌بندی در یکی رخنه کرده باشد، آسیب‌ های فراوانی به جای خواهد گذاشت.»

این بازیکنان برای بازی پولی دریافت نمی‌کنند و معمولا در کنار فوتبال یا به کار دیگری مشغولند و یا در حال تحصیل هستند. به علاوه، آنها در لیگی بازی می‌ کنند که در آن حمایت مالی شرکت ‌های شرط ‌بندی ممنوع است.

اما داستان در فوتبال انگلیس متفاوت است. حتی در دسته‌ های پایین تر از لیگ برتر نیز، جایی که میانگین دستمزدها بیش از شصت هزار پوند در هفته است، بازیکنان کاملا حرفه ‌ای و از نظر مالی تأمین هستند. بنابراین از استراحت و اوقات فراقت بسیار در میان تمرینات و مسابقات برخوردارند. از این گذشته، فوتبالیست‌ های این کشور هر روز با آرم و شعار شرکت‌ های شرط‌ بندی بمباران می‌شوند.

جیمز گرایمز، بنیانگذار بیگ استپ کمپینی که در سال ۲۰۱۹ برای از حذف تبلیغات شرط‌ بندی از فوتبال در همه سطوح راه ‌اندازی شد، می ‌گوید: «آنها همه جا هستند. در تبلیغات خیابانی، در تلویزیون و رادیو حضور دارند. لیگ فوتبال توسط شرکت اسکای بت حمایت می‌شود. ورزشگاه‌ها و تیم‌ های بزرگ نیز از سوی آنها حمایت می‌ شوند.»

هشت تیم لیگ برتری در این فصل تبلیغ شرکت ‌های شرط‌ بندی را روی پیراهن‌ و دو تیم دیگر نیز روی آستین خود داشتند.

باشگاه برنتفورد، یک شرکت شرط‌ بندی آفریقای جنوبی به نام هالیوود بتز “hollywoodbets” را به عنوان برجسته ترین حامی مالی خود دارد. مهاجم این تیم، ایوان تونی در هفته گذشته، به ۲۳۲ بار نقض قوانین شرط ‌بندی اعتراف کرد و هشت ماه محروم شد. تخلفات ایوان تونی در یک دوره تقریبا چهار ساله رخ داده است که نشان از اعتیاد شدید او به شرط‌ بندی دارد. نکته جالب توجه، تضاد بین محرومیت او و اسپانسر تیمش است.

گرایمز می‌گوید: «این نوعی ریاکاری است. زیرا از طرفی این مردان جوان مجبور هستند تا در بیلبوردهای تبلیغاتی کازینوهای آنلاین حضور داشته باشند و در مقابل اگر خود شرط ‌بندی کنند، محروم شده و شغلشان را از دست می ‌دهند. این واقعا غیرمنطقی است.»

توماس فرانک، سرمربی برنتفورد می‌گوید: «باید چیزی تغییر کند.»

گرایمز: «فکر می‌کنم این اولین باری بود که یک سرمربی لیگ برتر همان چیزی را گفت که ما سال‌ ها در تلاش بودیم بگوییم. شاید گفته‌ های او باعث شود واقعا اتفاقی رخ دهد.»

البته تغییر شروع شده است و حتی خیلی قبل ‌تر از سال ۲۰۲۶ و ممنوعیت درج تبلیغات شرکت ‌های شرط ‌بندی روی پیراهن تیم ‌های درجه یک، اقدامات فراوانی در حال انجام و مقابله با شرط ‌بندی است. با این حال، گرایمز این محدودیت را ناکافی می ‌داند و معتقد است شرکت ‌های شرط‌بندی همچنان می ‌توانند روی آستین بازیکنان، کنار زمین، نورافکن ورزشگاه‌ها و امواج رادیویی تبلیغ کنند. به هر حال این ممنوعیت نشان داد که مسئولین اثرات نامطلوب شرط ‌بندی بر ورزش را پذیرفته ‌اند. دقیقا مانند سال ۲۰۰۳ که تبلیغات دخانیات در فوتبال بریتانیا را به کلی ممنوع اعلام کردند. مطالعه ‌ای که سه سال بعد از منع تبلیغات دخانیات انجام شد، نشان داد که این ممنوعیت به طور قابل توجهی میزان قرارگرفتن در معرض تبلیغات دخانیات را کاهش داده است.

آیا ممنوعیت تبلیغ شرط ‌بندی نیز می ‌تواند اثربخش باشد؟ گرایمز چندان مطمئن نیست: «مطمئنا از برخی از آسیب ‌ها پیشگیری می‌کند، اما به تنهایی کافی نیست و به همین دلیل ما خواهان کاهش خطرات شرط‌ بندی و تخصیص بودجه برای تحقیق و درمان آسیب‌ های آن هستیم.»

گرایمز با شور و حرارت بسیار خود را مکلف به انجام این ماموریت می‌داند و از فوتبال و صنعتی که او را ناامید کرده، عصبانی است. زیرا زمانی که شانزده سال داشت، پنج پوند روی چهار تیم شرط بست و با برد آنها نود پوند برنده شد. او هنوز هم نام باشگاه‌ های هیستون، استیونیج، پیتربورو و تورکی را به خاطر می‌آورد. او می ‌گوید: «فکر می ‌کردم فوتبال را فهمیده‌ام و در همان زمان بود که به مربیگری علاقه ‌مند شدم. در هفده سالگی واجد شرایط یوفا شدم. در آکادمی‌ های شفیلد یونایتد و دانکاستر روورز کار کردم. فوتبال زندگی من بود و با تمام وجود به آن اعتماد داشتم.»

اما مقدار شرط ‌بندی‌ های او هر روز بیشتر می‌شد و به همین دلیل بدهی ‌اش به دوستان، خانواده و کارگزاری های شرط‌ بندی هم بیشتر می‌شد. او در مجموع حدود صد هزار پوند از دست داد. به سختی تلاش می‌کرد تا در یک شغل بماند. حتی یک بار، جایی نداشت و چندین شب را در ایستگاه قطار خوابید.

او می ‌گوید: «خوشبختم که جانم را نگرفتم چون در وضعیتی بودم که به راحتی می‌توانستم کار وحشتناکی بکنم. مردم باید بفهمند که این اعتیاد می‌ تواند جان آنها را بگیرد.»

«بنابراین وقتی شرط ‌بندی و خودکشی ناشی از آن را به عنوان یک خطر جدی ببینیم، بهتر می‌توانیم از آن جلوگیری کنیم.»

گرایمز معتقد است که راه حل اصلی، آموزش است. ویلیامز نیز موافق است و اکنون در شرکت اپیک (Epic) به ورزشکاران معتاد به شرط‌ بندی و باشگاه ‌های مطرح لیگ برتر از جمله منچسترسیتی، آرسنال و چلسی مشاوره خصوصی می‌دهد.

برخلاف بیگ استپ، شرکت اپیک از جدایی فوتبال از شرط ‌بندی حمایت نمی ‌کند. زیرا با هفت کارگزاری شرط بندی همکاری می ‌کند و از این راه درآمد دارد.

جان میلینگتون، مدیر ارشد اپیک، می ‌گوید: «ما به دنبال غیرقانونی کردن شرط ‌بندی در این کشور نیستیم و معتقدیم شرط‌بندی روی ورزش می‌تواند سرگرمی لذت بخشی برای بسیاری از مردم باشد. در تلاش هستیم تا از مردم، به ویژه ورزشکارانی که آسیب ‌پذیر هستند، مراقبت و از وقوع مشکلات بعدی جلوگیری کنیم. ما به دنبال کار متفاوتی هستیم تا با استفاده از تجربیات خود ورزشکاران، بدنامی ناشی از شرط ‌بندی را از بین ببریم.»

ویلیامز می‌گوید: «از اعتیادی که داشتم شرمنده هستم و به دلیل بدنامی آن دیگر نمی‌توانم به فکر مربی ‌گری و یا بازگشت به فوتبال باشم.»

در مستندی که سال ۲۰۲۱ تهیه شد، چهار بازیکن قدیمی که عادت به شرط‌ بندی را کنار گذاشته بودند؛ پل مرسون و جان هارتسون از آرسنال، کیت گیلسپی از نیوکاسل و اسکات دیویس از ریدینگ گرد هم آمدند تا درباره زندگی ‌شان صحبت کنند. در این مستند آنها اعتراف کردند که در مجموع حدود پانزده میلیون پوند را در شرط ‌بندی باخته‌اند.

تونی آدامز، کاپیتان سابق آرسنال در کنار مرسون و هارتسون، کلینیکی را در سال ۲۰۰۰ تاسیس کردند تا اختلالات اعتیادآور ورزشکاران را درمان کنند. آدامز در سال ۲۰۲۲ به تایمز گفت که ورزشکاران مراجعه کننده به این کلینیک، بیشتر از الکل به شرط ‌بندی اعتیاد دارند.

تمام کسانی که برای تهیه این مطلب با آنها مصاحبه شد، در یک مورد توافق نظر داشتند؛ اعتیاد به شرط‌ بندی یک مشکل روانی است که برای جامعه نیز هزینه دارد.

در بزرگترین بازنگری مقررات شرط ‌بندی که در بیست سال گذشته انجام شده، اقدامات مختلفی پیشنهاد شده است. از محدودیت سنی برای دستگاه‌های قمار تا بررسی مقدار شرط‌بندی در یک زمان مشخص. برای مثال وقتی فردی هزار پوند را در ۲۴ ساعت یا دو هزار پوند را در نود روز از دست می ‌دهد، آنها وارد عمل می‌شوند. البته به عقیده برخی، هواداران یا بازیکنان جوان ثروتمندی که پول و زمان زیادی برای سوزاندن دارند، هنوز هم در معرض آسیب هستند.

گرایمز می ‌گوید: «هرچه دیرتر آنها را در معرض تبلیغات شرط‌ بندی قرار دهیم، احتمال معتاد شدن آنها کمتر خواهد بود. اکنون بچه‌ های نه یا ده ساله در معرض شرط‌ بندی هستند و تا زمانی که این مورد برای همیشه از ورزش حذف نشود، نسل‌ های آینده هم با آن دست و پنجه نرم خواهند کرد.»

مارک ویلیامز – بازیکن فوتبال حرفه ای و اعتیاد به شرط بندی

سایت بی بی سی فارسی به عنوان منتشر کننده اصلی این مقاله در ادامه با اشاره به نتایج این تحقیقات به مورد یک فوتبالیست حرفه ای به نام مارک ویلیامز پرداخته است، پیشتر نیز یک مستند در زمینه شرط بندی توسط این سایت منتشر شد که به زوایای مختلف پیش بینی ورزشی پرداخته بود.

مارک ویلیامز (Mark Williams) که سابقه ورزش حرفه ای در رشته فوتبال را دارد نیز با ارزیابی ارائه شده توسط کایران موری موافق است، وی در اینباره می گوید: «وقتی یک هم تیمی برنده می ‌شود و من می ‌بازم، انگیزه‌ام برای شرط ‌بندی بیشتر می ‌شود.»

بعد از گذشت زمانی طولانی بالغ بر یک دهه از اعتیاد به شرط ‌بندی در کنار بدهی سنگین و نیز عدم توانایی در بازپرداخت کارت‌ های اعتباری، مارک ویلیامز دیگر قادر نبود خود را کنترل کند و بار دیگر تلاش کرد تا ده هزار پوند دیگر شرطبندی کند. با اینحال وی وقتی متوجه این موضوع شد که اعتبار و موجودی کافی برای این شرط بندی ندارد از شدت عصبانیت دستگاه آی پد (iPad) را که در دست داشت پرتاب کرد و سپس برای فروکش کردن عصبانیت همین بال را بر سر لوازم خانه آورد. او در حالیکه به بخت بد خود و دنیا لعنت می فرستاد، با صدای بلند فریاد می کشید و همزمان گریه می کرد.

ویلیامز در اینباره می گوید: «به من زل زده بود. نمی ‌دانم در آن لحظه چه تصوری از پدرش داشت، اما آن نگاه را هیچ ‌وقت از یاد نخواهم برد.» وی در ادامه توضیحاتش افزود: «کمی که آرام شدم، بغلش کردم و با صدای بلند گفتم که با کمک دیگران خود را اصلاح می‌ کنم. واقعا برای اولین بار در زندگی می ‌خواستم تغییر کنم و به دخترم قول دادم تا دیگر آینده ‌اش را خراب نکنم.»

آن اتفاق در روز ۷ نوامبر ۲۰۱۸ افتاد، روزی که ویلیامز برای همیشه شرط‌ بندی را کنار گذاشت. بدین ترتیب وی زندگی خود، خانواده و رابطه با دخترش را نجات داد، اگرچه برای نجات حرفه فوتبالش دیگر دیر شده بود.

مارک ویلیامز زمانی یک فوتبالیست جوان و با استعداد در تیم فوتبال رکسم بود، او همراه با هال رابسون کانو و جو آلن در تیم زیر ۲۱ سال ولز بازی می ‌کرد. اما شرط‌بندی موجب آن شد تا ورزشی که تمام عمر عاشقش بود، دیگر برایش در اولویت نباشد.

او در اینباره می ‌گوید: «همواره اولین نفری بودم که در جلسات تمرین حاضر می ‌شدم و نیز آخرین نفر خارج می ‌شدم. اما کمی بعد، برعکس شد و آخرین نفر سر تمرین می ‌رفتم و خیلی زود هم آن را ترک می ‌کردم. مربیان فکر می ‌کردند که مشکل انگیزه دارم. اما نمی‌ دانستند مساله خیلی جدی ‌تر از این صحبت هاست.»

ویلیامز می گوید: «به نوعی گرفتار یک دوگانگی در زندگی شده بودم. صبح که از خواب بیدار می ‌شدم، نقابم را می ‌زدم و به شکل طاقت فرسایی در طول روز لبخند می‌ زدم. سعی می ‌کردم‌ از رودرو شدن با هم تیمی ‌هایم اجتناب کنم، زیرا می ‌ترسیدم خود واقعی‌ ام را ببینند. به یاد می‌آورم که در یک بازی جام حذفی، پدر و مادرم در میان تماشاچیان بودند. یک لحظه رویایی بود، اما به جای لذت بردن از آن رویا، تنها چیزی که به آن فکر می ‌کردم، پول هنگفتی بود که در یک مسابقه کریکت شرط بسته بودم. دل توی دلم نبود و منتظر سوت پایان بودم تا بتوانم بروم و از نتیجه آن مسابقه با خبر شوم. دیگر نمی‌ خواستم فوتبالیست باشم. فقط می ‌خواستم در منطقه امن ذهنی خود و دور از دیگران بتوانم براحتی شرط‌ بندی کنم. در آن زمان احساس می ‌کردم دیگر هیچ چیز از زندگی نمی ‌خواهم و کامل هستم.»